muzyczne ciekawostki

pani jesien-39

Moja historia z muzyką

, , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Jakiś czas temu zadano mi pytanie, czy do rozwoju muzykalności u dziecka wystarczy obcowanie z muzyką poprzez słuchanie. W sumie ciężko jest zwięźle odpowiedzieć na to pytanie. Jedyna odpowiedź, jaka przychodzi mi na myśl to „nie wiem”, bo każde dziecko jest inne i inaczej reaguje na muzykę. Ponadto, nie ma żadnej złotej recepty na rozwój muzykalności u dzieci. Mogę jedynie powiedzieć, jak to było w moim przypadku i ile wystarczyło, bym związała się z muzyką na całe życie. 

Cztery dni temu obchodziłam 25 urodziny 🎂. Nie ukrywam, że przeżycie pierwszej ćwiartki mobilizuje do sentymentalnych wspomnień minionych lat. Próbowałam sobie przypomnieć, jak to się stało, że moje życie poszło w kierunku muzyki… w mojej rodzinie nikt nigdy nie zajmował się muzyką. Zaczęłam więc sięgać pamięcią dalej, do okresu dzieciństwa i uświadomiłam sobie, że największy wpływ na moje ówczesne życie wywarły pewne 4 osoby. 

Prababcia.

Pamiętam jak by to było wczoraj. Był spokojny, letni wieczór na wsi u mojej prababci – Basi. Kiedy leżałyśmy z siostrą w łóżku gotowe do spania, z boku przysiadła się prababcia i zaczęła recytować nam wiersze. Nauczyła nas wtedy wierszyka „Kto ty jesteś, Polak mały”, który pamiętam do dziś. Być może właśnie ta chwila pobudziła we mnie teatralne zacięcie i zamiłowanie do występów. 

Babcia. 

Mieszkaliśmy w bloku, w Tychach (Śląsk). Na weekendy jeździliśmy na wieś do dziadków (Pilchowice, koło Gliwic). Tam spotykała się cała nasza rodzina. Wraz ze starszą siostrą wolałyśmy spać w łóżku dziadków, tym samym dziadek ustępując nam miejsca był zmuszony przeprowadzać się na noc do innego pokoju xd Poranki mijały z babcią. Leżąc leniwie w łóżku śpiewałyśmy piosenki. Pamiętam: „Pod zielonym grzybkiem”, „Jadą, jadą misie”, „Czerwone jabłuszko”, „Ważyła myszka, kaszkę ważyła”. To właśnie babcia Marysia nas umuzykalniła. 

Mama. 

Mojej mamie zawdzięczam głównie poczucie rytmu, ponieważ gdy śpiewała nam do snu to tylko jedną piosenkę „Aaa, kotki dwa”, i to w dodatku fałszując xd – Sorrencja mamo, jeśli to czytasz xd. Ale! Gdy śpiewała, to ZAWSZE, ale to zawsze rytmicznie klepała mnie po plecach. Uwielbiałam to!  Wpadałam w rytmiczny trans i odpływałam w odmęty spokojnego snu. 

Mamie jeszcze zawdzięczam zdrowy rozsądek w mojej edukacji muzycznej, oraz wsparcie i obecność w pierwszych latach nauki w szkole muzycznej. Pierwsze lata były wymagające, nie tylko dla mnie, ale również dla mojej mamy, która była praktycznie na każdej mojej lekcji fortepianu, przez co sama nauczyła się podstaw muzyki xd

Ciocia. 

W Pilchowicach, domem sąsiadującym z domem babci była posiadłość cioci Hani. Praktycznie co weekend przyjeżdżała do niej córka (a moja ciocia) – Asia. W domu cioci Hani, w salonie stało stare przedwojenne pianino, na którym ciocia Asia grała i śpiewała nam różne piosenki: „Pieski małe dwa” w przerażającej wersji „Nieboszczykiem być”, „W murowanej piwnicy”, „Rock’n’roll” i inne. To właśnie ciocia Asia nauczyła mnie grać na pianinie pierwsze proste piosenki i to chyba dzięki niej zechciałam pójść do szkoły muzycznej. 

Kończąc dzisiejszy wpis chciałabym przypomnieć, że każde dziecko rodzi się uzdolnione muzycznie.
Procentowy poziom urodzeniowych uzdolnień muzycznych określa się następująco:

68% noworodków – uzdolnienia przeciętne,
16% noworodków – uzdolnienia wyższe lub wysokie,
16% noworodków – uzdolnienia niższe lub niskie. 

Rozwój potencjału muzycznego dziecka zależy tylko od wpływu środowiska, w którym się wychowuje. U mnie, jak się okazuje, były to głównie 4 osoby z najbliższej rodziny i to wystarczyło. Ale uwaga, czas, który rodzice mogą wykorzystać na rozwój muzykalności u dzieci jest ograniczony, ponieważ po 9 roku życia wpływ środowiska na ich potencjał jest już niewielki. 

“Jeśli dziecko nabędzie w szkole (przedszkolu) zamiłowania do śpiewu i do dobrej muzyki, to zachowa je przez całe swoje życie” – E. J. Dalcroze

pani jesien-45

Radość! … i tęsknota

Kocham moją pracę! Jestem szczęściarą, bo uwielbiam to, co robię.
W każdy weekend tęsknię za dziećmi! … także spróbujcie sobie teraz wyobrazić, co czuję podczas 26 dnia izolacji z powodu koronawirusa… 🥺
Na szczęście, brak kontaktu z dziećmi rekompensują mi lekcje pianina online 😁

Rodzice widząc moją energię i radość zapewne zastanawiają się nad moją ogólną kondycją psychiczną… XD Tak jak moje koleżanki, które po wejściu do pracy po weekendzie, pytają mnie co robię, że jestem taka nakręcona, prosząc o namiar na dilera… 😅 To teraz Wam powiem, co mnie napędza! 

Największą radość odczuwam, gdy otrzymuję potwierdzenie, że to, co robię, robię dobrze. Czyli m.in wtedy:

  1. Kiedy po paru miesiącach pracy w grupie żłobkowej, dzieci, które dotychczas tylko się przyglądały, nagle zaczynają śpiewać, uśmiechać się i brać aktywny udział w rytmice 👶🏼
  2. Kiedy przez dosłownie pół roku, na każdej lekcji Leon prosił mnie, abyśmy pobawili się w tę zabawę, którą wprowadziłam w kwietniu. A zabawa dotyczyła świąt wielkanocnych 🤪
  3. Kiedy mama Neli (żłobek) zatrzymała mnie na korytarzu mówiąc, że Nela w domu ubiera bransoletki i gra na pianinie, bawiąc się w bycie Weroniką 💃🏽 
  4. Kiedy w czasie świąt Bożego Narodzenia mama Alicji (żłobek) wysłała mi filmik, na którym Ala śpiewa piosenkę o bałwanku – z całym tekstem! To było podwójne zaskoczenie, bo zazwyczaj na zajęciach w żłobku trudno jest sprowokować wszystkie dzieci do śpiewania, nie mówiąc już o śpiewaniu z tekstem. Cudowna niespodzianka! 🧚🏼‍♀️
  5. Kiedy mama Franka podziękowała mi za zarażenie Jej syna miłością do muzyki ❤️
  6. Kiedy mama Artura powiedziała, że moje zajęcia są jedynymi, na które chce chodzić Jej syn 🎼
  7. Kiedy mama Karolinki podczas izolacji 👑🦠 wysłała mi filmik, na którym Karolinka śpiewa naszą piosenkę z popołudniowych zajęć Muzycznej Ferajny 🤩 (filmik możecie zobaczyć na naszym FB)
  8. Kiedy Koleżanki z pracy doceniają to co robię – dziękuję Wam za wspaniałą współpracę, każde miłe słowo, każdy komentarz, czy rekomendację 😍

To zaledwie kropla w morzu serdecznych słów, które trzymam głęboko w sercu. Jeszcze muszę wspomnieć o mojej domowej galerii obrazów i laurek, które sukcesywnie zapełniają mi teczki. To daję mi wielką siłę i motywację do działania. 

Co więcej, moment, w którym przychodzi paczka z instrumentami dla Dzieci z Afryki przypomina mi, że moja praca ma jeszcze inny, ważny dla mnie wymiar. Na razie jest daleko, ale wszystko przede mną ✈️ dlatego nie zwalniamy! 

Od września jeszcze bardziej poszerzamy działalność o warsztaty dla przedszkoli państwowych oraz popołudniowe zajęcia Muzycznej Ferajny! 💥🎉 A tymczasem po świętach starujemy z zajęciami online! 🥳

Kto chce, kto chce?!

Muzyczna_Ferajna_Blog_Maria_Wieman

Uczmy się od najlepszych.

, , , , , , , ,

Nie wiem jak Wy, ale gdy przypadkowo trafiam na Facebooku na „pomysły zabaw” pseudo nauczycieli rytmiki – zwanych „instruktorami umuzykalniania” – szlag mnie trafia.

Z jednej strony wydaje mi się, że instruktorów, tańczących na zajęciach z dziećmi „Crazy Frog’a” odtwarzanego z pendriva, powinno zwalniać się z pracy lub wsadzać do więzienia.

Z drugiej strony, gdybym miała postawić się na miejscu dyrektorów państwówek, chyba z klapkami na oczach wolałabym uznać, że słaba rytmika jest lepsza niż żadna.

„Instruktorzy umuzykalniania” to osoby, które skończyły np. weekendowe kursy umuzykalniania dla dorosłych. Dla porównania, studia muzyczne na kierunku Rytmiki trwają 5 lat.

„Instruktorzy” są płodni jako cholera! Niemal codziennie wsadzają filmiki, na których prezentują swoje nowe pomysły. Z przerażeniem obserwuję poważne zainteresowanie ich propozycjami. Ludzie korzystający z owych „inspiracji” są zadowoleni, bo nie muszą zmuszać się do wysiłku, by wymyślić własne zabawy czy ćwiczenia, co jest istotą bycia nauczycielem rytmiki!!!

„Instruktorzy umuzykalniania” idą za ciosem i wychodząc na przeciw oczekiwaniom ogółu, organizują warsztaty dla interesantów, które również cieszą się dużym zainteresowaniem. 

Chcielibyśmy mieć wszystko podane na tacy. Jesteśmy leniami! Wszyscy. Ja też. Ale proszę, nie wciskajmy gównianych zabaw, piosenek i ćwiczeń najmłodszym.

Nie zapominajmy, że wyrabiamy w dzieciach poczucie muzycznego smaku! Nie bądźmy zdziwieni, jeśli po słabej rytmice dziecko zamiast zaśpiewania rodzicom piosenki, której nauczyło się na zajęciach, wybierze bajki z Youtube’a.

Chyba zapominamy o odpowiedzialności, która spoczywa na nas w tym zawodzie. 

Dlatego, w ramach odpowiedniej inspiracji, przekażę Wam poglądy Marii Wieman, którą kocham! I która jest moją idolką w dziedzinie umuzykalniania najmłodszych.

Maria Wieman (1911-1993)

Podejście Marii Wieman do nauczania można określić w dwóch słowach: profesjonalizm i radość.

Maria Wieman uważała, że należy podchodzić do swojej pracy z dużą odpowiedzialnością. Osoba pracująca z dziećmi zawsze powinna być przygotowana do zajęć. Zobowiązana jest znać szeroki repertuar piosenek i zabaw muzyczny-ruchowych, umieć na pamięć teksty piosenek, dobrze improwizować na fortepianie. Nauczyciel powinien też stale doskonalić swój warsztat pracy. Maria Wieman brała czynny udział w miedzynarodowym ruchu pedagogicznym, wyjeżdżając na zagraniczne kongresy, kursy, wykłady. Inspirowana nowymi wiadomościami, wypracowywała własne metody wychowawcze.

Według Marii Wieman, dobry pedagog powinien emanować entuzjazmem, energią; powinien cechować się pogodnym usposobieniem, poczuciem humoru, radością i szczerym uśmiechem. W pracy należy przejawiać partnerski stosunek do grupy; dzieci powinno się chwalić, wspierać i zachęcać do pracy. Należy cieszyć się z każdego osiągnięcia uczniów.

Na koniec zacytuję ponadczasowe słowa mojej Mentorki, które idealnie wpisują się w moją pretensjonalną wypowiedź:

(…) „Umuzykalniając dzieci chcę je wychowywać, kształcić ich charakter i inteligencję, a nie tak jak to odbywało się wówczas w większości przedszkoli, ograniczać się do płytkich gier i dreptania w kółeczko przy piosence „Ojciec Wirgiliusz”. – Maria Wieman.

Muzyczna_Ferajna_Blog_rytmika_w_wiezieniu

Rytmika … w więzieniu!

, , , ,

Tytułem wstępu:
Nie wiem czy wiecie, ale zajęcia z rytmiki realizowane są nie tylko w przedszkolu.
Rytmika ma zastosowanie na wszystkich etapach kształcenia, spośród których wymieniamy placówki takie jak:
– żłobek
– szkoła podstawowa
– szkoła muzyczna I oraz II stopnia
– szkoła baletowa
– wyższe uczelnie muzyczne i teatralne
– uniwersytety trzeciego wieku
– terapia (przy zaburzeniach umysłowych oraz ruchowych)

Dzisiaj, chciałabym się z Wami podzielić moim nietypowym doświadczeniem związanym z umuzykalnianiem dorosłych.
W 2018 roku miałam okazję poprowadzić warsztaty muzyczne dla osadzonych w zakładzie karnym w Opolu Lubelskim.

Kiedy zaproponowano mi przeprowadzenie takich zajęć nie wahałam się ani chwili -„Dobra, jedziemy!”.
Do samego końca nie zdawałam sobie sprawy z tego, na co się piszę….

Tego dnia, poziom stresu rósł wprost proporcjonalnie do zbliżającej się pory występu. Pierwsze oznaki zaniepokojenia pojawiły się w momencie ujrzenia na horyzoncie więzienia, które już z odległości przeszywało mnie strachem. Doskonale pamiętam moment, w którym jakby w spowolnieniu, zbliżaliśmy się do surowych, coraz to wyżej piętrzących się murów więzienia, zakończonych u góry kolczastymi drutami.

Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, służba więzienna zajęła się kontrolą naszego samochodu. My w tym czasie zostaliśmy zaproszeni do gabinetu jednej z funkcjonariuszek więzienia. Popijając pyszną kawę i zajadając się słodkimi przekąskami zajęliśmy się miłą rozmową.
Po luźnej gadce przeszliśmy na tematy związane z więzieniem.

Dowiedzieliśmy się, że korytarz bloku mieszkalnego, w którym mieliśmy wystąpić (wraz z dwójką znajomych muzyków), jest całkowicie niedostępny dla osób “z zewnątrz”. Nawet rodziny osadzonych nie mają tam wstępu – spotykają się w pomieszczeniu przeznaczonym do odwiedzin.
Po korytarzu w ciągu dnia osadzeni mogą spacerować pomiędzy otwartymi celami. Tak więc pojawienie się na korytarzu kobiety niebędącej pracownikiem więzienia, jest dla osadzonych nie lada atrakcją! 😳
Uprzedzono nas również, że możemy spotkać się z zaczepkami i wyzwiskami ze strony osadzonych, ale najlepiej na to nie reagować.
Gdy w gabinecie miłej pani przedstawiano nam cały arsenał więziennych zwyczajów, poczułam, jak pocą mi się ręce…
Od razu zdałam sobie sprawę z powagi sytuacji. Musiałam szybko dowiedzieć się, w jaki sposób się zachowywać, aby przypadkiem nie sprowokować żadnego z więźniów. Zapytałam więc o postawę, jaką powinnam przyjąć, gdy znajdę się wśród osadzonych.

Po pierwsze, dowiedziałam się czego nie robić!

  1. Unikaj kontaktu wzrokowego z osadzonymi,
  2. Nie uśmiechaj się,
  3. Nie dotykaj osadzonych,
  4. Utrzymuj relację opartą na dystansie,
  5. Nie pytaj o popełnione zbrodnie,
  6. Nie reaguj na zaczepki,

Po drugie, uświadomiono mi, kto na moje warsztaty przyjdzie – teraz co nieco o strojach!

Długość wymierzonej kary jest pośrednio wyrażana w ubiorze. Karę dożywotniego* pozbawienia wolności cywil może odczytać z dwuczęściowego, jednokolorowego uniformu osadzonego. Kara pozbawienia wolności od 10-25* lat podkreślana jest jednym elementem – spodniami z uniformu. Natomiast dowolny strój przysługuje osadzonym z wyrokiem do 5* lat pozbawienia wolności.

Po takim instruktażu nie miałam żadnych pytań. Okazało się, że zadanie, które mnie czeka nie będzie należało do najłatwiejszych. Nawiązywanie pozytywnej relacji z uczestnikami i utrzymywanie kontaktu wzrokowego było dotychczas nieodłączne w mojej pracy!
Poczułam się nieprzygotowana… Tak, jak w snach, kiedy trzeba zdać jakiś egzamin, a nie ma się kompletnie pojęcia z jakiego materiału…
Nie wiedziałam, czy uda mi się w pełni zastosować do wymienionych wytycznych. Wychowawcy więzienni zapewnili, że na moje warsztaty przyjdą więźniowi najspokojniejsi 😇, ale z różnymi wyrokami 🙆🏽‍♀️…

Siedziałam jak na szpilkach. Słuchałam, słuchałam i coraz bardziej się denerwowałam. Podejrzewam, że za przekrojową wiedzę z zakresu więziennictwa, uwzględniając rodzaje popełnionych zbrodni dostałabym piątkę 👩🏽‍🎓 Nadszedł czas zakończyć miłe spotkanie i przejść na miejsce koncertu, mierząc się z przerażeniem zasianym przy kawie.

Przeszliśmy na korytarz. Pierwszy raz w życiu znalazłam się w miejscu niedostępnym dla zwykłych ludzi. Obok naszej trójki krążyli zaciekawieni więźniowie. Podszyta strachem, czułam się jak w oceanie pełnym rekinów. Wytypowani przez wychowawców osadzeni zaczęli się schodzić z pozostałych bloków mieszkalnych.

Uczestników było mniej więcej po równo: w strojach dowolnych oraz jedno- i dwu-częściowych uniformach. Stanęłam przed zebranymi i zaczęłam warsztaty. W ferworze walki z myślami przestrzegania „kodeksu poprawnego postępowania” vs. zrobienia tego “po swojemu”, postanowiłam zdać się na swój własny instynkt, by móc w pełni zaangażować się w realizację zamierzonych działań.

Okazało się, że to był punkt w dziesiątkę. Po warsztatach zadowoleni uczestnicy podchodzili, by podziękować mi za przeprowadzenie zajęć, prosząc o kolejne spotkania. Było mi bardzo miło i cieszyłam się, że dałam radę.

Wyjście z własnej strefy komfortu w więzieniu uświadomiło mi, że w mojej pracy częściej kieruję się intuicją niż książkowymi regułami.
Być może właśnie ta cecha – pewnej dozy spontaniczności, stanowi o powodzeniu i reputacji moich zajęć.

* co do długości wyroków mogę się mylić.